Η θεραπευτική προσέγγιση δεν έχει προκαθορισμένο χρονικό όριο, γιατί κάθε παιδί εξελίσσεται με διαφορετικό ρυθμό. Ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιδιού, η υποστήριξη μπορεί να συνεχιστεί στην εφηβεία ή ακόμα και στην ενήλικη ζωή. Για παράδειγμα:
Στην παιδική ηλικία, η θεραπεία μπορεί να επικεντρωθεί στη βελτίωση της συγκέντρωσης και της συμπεριφοράς στο σχολείο.
Στην εφηβεία, μπορεί να περιλαμβάνει στρατηγικές για τη διαχείριση της οργάνωσης και του άγχους.
Στην ενήλικη ζωή, μπορεί να αφορά στην υποστήριξη για επαγγελματικούς ή κοινωνικούς στόχους.
Η πρόοδος του κάθε ατόμου παρακολουθείται από τον γιατρό και τους θεραπευτές, οι οποίοι συνεργάζονται με τους γονείς για να αποφασίσουν πότε έχει επιτευχθεί ο στόχος της θεραπείας ή αν χρειάζονται επιπλέον παρεμβάσεις.
