Οι  πιο συχνές και φυσιολογικές αντιδράσεις των παιδιών στο θάνατο μπορεί να είναι οι εξής: θλίψη, σύγχυση, θυμός, ενοχές, άγχος, επίμονη αναζήτηση του ατόμου που πέθανε και σκέψεις γύρω από το θάνατό του, αλλαγές στις συνήθειες του ύπνου και του φαγητού, αλλαγές στη συμπεριφορά (απομόνωση, επιθετικότητα, μείωση της απόδοσης στο σχολείο κλπ.), εκδήλωση συμπεριφορών προηγούμενων σταδίων ανάπτυξης (π.χ., ενούρηση) και σωματικά συμπτώματα όπως πονοκέφαλοι ή στομαχόπονοι. Επιτρέπουμε στο παιδί να θρηνεί με τον δικό του τρόπο και με τον δικό του ρυθμό και αποφεύγουμε την απόρριψη των συναισθημάτων του. Παράλληλα, παρέχουμε στο παιδί πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία πένθους, οι οποίες να είναι κατάλληλες για την ηλικία του π.χ., εξήγηση των σωματικών και συναισθηματικών αλλαγών που μπορεί να συμβούν μετά από μια απώλεια. Διαβεβαιώνουμε ότι τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις του παιδιού είναι φυσιολογικές και αναμενόμενες. Ο θρήνος στα παιδιά είναι μία μακροχρόνια διεργασία. Δεν έχει συγκεκριμένο τέλος χρονικά και μπορεί να επανέρχεται στα επόμενα εξελικτικά στάδια του παιδιού. Οι εξελικτικές αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή του παιδιού μπορεί να δημιουργούν το έδαφος ώστε το παιδί να επαναβιώσει το θρήνο του, δίνοντας όμως και ευκαιρίες να βρει ένα νέο νόημα για αυτήν την απώλεια. Σε περίπτωση παρατεταμένου θρήνου, (6 μήνες και πάνω) ή εάν το παιδί αντιμετωπίζει συμπτώματα κατάθλιψης ή άγχους, μπορεί να είναι απαραίτητη η υποστήριξη από επαγγελματία ψυχικής υγείας.