Πολλές φορές μπορεί να παρατηρούμε, ειδικά στα μικρά παιδιά, έναν δισταγμό να καταναλώσουν φαγητό με την παρουσία άλλων, ιδιαίτερα στο σχολικό περιβάλλον. Τα παιδιά αυτά συχνά φαίνεται να μην αντιμετωπίζουν την ίδια δυσκολία στο σπίτι ή σε άλλα περιβάλλοντα, στα οποία αισθάνονται περισσότερο άνετα. Ορισμένες από τις αιτίες για τη συμπεριφορά αυτή μπορεί να είναι η αμηχανία ή το άγχος που τα παιδιά βιώνουν σε νέα περιβάλλοντα με πολλά μη γνώριμα ερεθίσματα, όπως είναι το σχολείο. Αυτή η αμηχανία μπορεί να τα οδηγήσει σε αποθυμία να καταναλώσουν το φαγητό τους ή ακόμη και να μιλήσουν, καθώς μπορεί να ανησυχούν μήπως οι άλλοι – συμμαθητές ή/και εκπαιδευτικοί – τα παρατηρούν και μπορεί να τα κρίνουν.
Τόσο ως γονείς όσο και ως εκπαιδευτικοί μπορούμε να συνεισφέρουμε σημαντικά στην άμβλυνση της συμπεριφοράς αυτής. Η σταδιακή έκθεση των παιδιών σε μικρές ομάδες ή σε πιο ήσυχα περιβάλλοντα μπορεί να βοηθήσει στην οικοδόμηση της αυτοπεποίθησής τους. Ενδεικτικά, στο πλαίσιο του σχολείου, η δυνατότητα να μπορούν τα παιδιά να κάθονται σε μια ήσυχη γωνιά ή παρέα με λιγότερα παιδιά της τάξης τους την ώρα του φαγητού, θα συνέβαλε σταδιακά στην εξοικείωση με την κατανάλωση τροφής, συντροφιά με άλλους. Ειδικά στις πρώτες τάξεις του σχολείου, τα παιδιά μπορεί να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να προσαρμοστούν στην καθημερινή ρουτίνα. Η ήπια και διακριτική ενθάρρυνση τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των γονέων, αλλά και η συνέπεια αυτής, μπορεί να διευκολύνει σημαντικά την μετάβαση αυτή. Επιπλέον, η σταδιακή ενθάρρυνση μικρών, θετικών κοινωνικών αλληλεπιδράσεων με συμμαθητές, μπορεί να βοηθήσει το παιδί να αισθανθεί ασφάλεια αλλά και ως ισότιμο μέλος μιας ομάδας. Τέλος, εάν η συμπεριφορά παραμένει, τότε η υποστήριξη από παιδοψυχολόγο μπορεί να είναι χρήσιμη για την καθοδήγηση των γονέων για την ενδυνάμωση του παιδιού.
