Όταν ένας άνθρωπος πενθεί, επιλέγει μεταξύ άλλων και τις αντίστοιχες πολιτισμικές συμβολικές πρακτικές που θέλει να ακολουθήσει. Σε αυτές εντάσσονται και τα μαύρα ρούχα. Οι εκπαιδευτικοί συχνά λειτουργούν ως πρότυπο για τα παιδιά και ενδεχομένως η επίκριση ως προς την επιλογή των μαύρων ρούχων να γίνεται αντιληπτή ως τέτοια. Ωστόσο, χρειάζεται να θυμόμαστε ότι η διεργασία του πένθους αποτελεί μία πολύ προσωπική εμπειρία και μέσα σε αυτήν ο καθένας μας επιλέγει τους δικούς τρόπους να νοηματοδοτήσει αυτήν την απώλεια και να βρει το κουράγιο να διατηρήσει μια σχέση με το άτομο που έφυγε ή πέθανε. Αν νιώθουμε ασφάλεια μπορούμε να το συζητήσουμε με τους συναδέλφους και να επικοινωνήσουμε αυτή την ανάγκη μας. Παράλληλα, δε ξεχνάμε ότι οι απώλειες είναι κομμάτι της ανθρώπινης ζωής και εμπειρίας. Τα παιδιά σταδιακά όσο αναπτύσσονται έρχονται σε επαφή με αυτό, για αυτό κι εμείς ως ενήλικες και εκπαιδευτικοί χρειάζεται να μιλάμε ανοιχτά και με ειλικρίνεια για τέτοια ζητήματα.